vrijdag 25 september 2015

Het is achter de rug


Drie dagen na de operatie; tijd om weer wat te gaan schrijven. Al heb ik heel weinig energie, ik wil het graag op papier zetten anders ben ik dingen straks weer kwijt.
Dinsdagmorgen rond kwart voor acht lag ik op de operatiekamer. Ik was een tikkie gespannen maar toch wel rustig.  Ik weet nog dat de anesthetist een kapje over m'n mond schoof en daarna was ik vertrokken, ver in narcose. Dik vier uren later werd ik wakker op de verkoeverkamer. Eerst was ik heel euforisch en voelde geen pijn (dacht ik...). Ik wou de verplegers graag bedanken maar kon geen woord uitbrengen, ik had geen stem. Dus ik schreef op dat ik blij was dat het achter de rug was en dat ik me heel goed voelde. Nog geen 10 minuten later moest ik daar wel op terug komen en kon ik de zuster duidelijk maken dat ik verging van de pijn, toen kreeg ik gelukkig een morfinepomp die ik zelf kon bedienen.
Rond een uur of twee werd ik weer naar de afdeling gereden waar Teade gelukkig al op me zat te wachten. Toen kwamen de emoties en spanning er wel even uit, maar ook het huilen deed zeer dus daar stopte ik maar gauw weer mee. Omdat ik heel veel bloed in m'n maag had gekregen was ik verschrikkelijk misselijk. Helaas heb ik nogal een fobie voor overgeven dus ik wist het lang tegen te houden. Totdat de buurman naast me z'n avond-eten kreeg. Man, die lucht! Niet best.... Ik zal niet in detail treden maar ik werd niet goed op het toilet en gelukkig kwam het er daar uit. Ik voelde me gelijk wat beter.
De nacht in het ziekenhuis was hectisch. Je krijgt bijna geen rust, hebt pijn en ligt veel te denken.
Woensdagmorgen moest ik alweer naar de poli van de kaakchirurg. Ik schaamde me dood want ik zag er uit als een monster, en dan zul je net zien dat de wachtkamer vol zit met mensen.
Er werden röntgenfoto's gemaakt en daarop is goed te zien wat er gebeurt is. Ik zou bijna zeggen "tel de schroefjes" ...

Voor een leek als ik is dit ook nog niet echt duidelijk maar de donkere strepen zijn breuken. Dus in bovenkaak, zijkanten van de onderkaak en de kin. En dat alles is weer vastgezet met schroeven.
 En hoe dat er nu in real life uitziet? Die foto's plaats ik pas als ik er aan toe ben. Ik vind het zelf nog té confronterend hoe ik er nu uitzie. Mijn gezicht is nog helemaal opgezwollen en ik voel mezelf een monster. De pijn valt tot nu toe erg tegen en de narcose heeft m'n energie tot het 0-punt verlaagd. Eten, drinken, praten, alles kost energie. Maar goed, we zijn nu ook nog maar 3 dagen verder. Ik kan gelukkig praten, al is het soms lastig te verstaan voor mijn omgeving. Het huis is al mooi versierd met bloemen en kaarten van vrienden, familie en collega's. Dat doet me enorm goed. 

Waar ik het meeste last van heb zijn bloedstolsels in m'n neusholtes. Het is voor een week verboden om te snuiten, en dat is echt heel lastig. Ik heb er veel pijn van, en er is weinig aan te doen. Verder valt de pijn aan de kaken heel erg mee. Ik heb geen gevoel in m'n lippen en gehemelte maar ook dat schijnt straks allemaal goed te komen. Ik hoop dat de zwellingen nu op op hun hoogtepunt zijn zodat het vanaf nu weer wat in gaat zakken. Ben zo benieuwd naar het echte resultaat. 

zondag 20 september 2015

Laatste weekend voor de kaakoperatie

Nog 2 nachten slapen en dan is het zover. Dan "mag" ik eindelijk geopereerd worden. Het klinkt raar maar ik ben blij dat het bijna zover is. Vanaf mei weet ik al dat de operatie op 22 september gepland staat. Dus ik heb er lang genoeg naar toe kunnen leven. Ik heb al heel wat bezoeken aan de orthodontist en de kaakchirurg achter de rug en hoop maar dat het door hun bedachte plan een goed en mooi resultaat geeft.
Ik zie niet op tegen de operatie. Het enige waar ik me een beetje druk over maak is hoe ik er straks uit zal zien en of ik heel misselijk zal zijn als ik uit de narcose kom.  Het is een pittige operatie van de boven- en onderkaak waardoor ze wel 4 á 5 uren met me bezig zullen zijn. Daarna zal het een paar weken erg lastig worden om te kunnen eten. En laat dat nou net een grote hobby van me zijn....
Het voelt gek om afscheid te nemen van mijn oude gezicht. Het gezicht waarbij ik, als ik lach, me altijd heb gestoord aan de "gummysmile". Ook de scheve rij tanden waren een doorn in het oog, maar die staan nu door de beugel al  prachtig recht .
Ik hoop over een paar maanden een mooie voor en na fotosessie te kunnen plaatsen. Voorlopig hou ik het bij de profielfoto, nog mét beugel...

Waarom dit blog?


Omdat ik het zelf lastig vond ervaringen van anderen op het gebied van kaakosteotomie te vinden begin ik dit blog.
Er staan wel verhalen en blogs op internet maar die zijn van vóór 2015 en ik neem aan dat de technieken inmiddels wel weer veranderd zijn.
Daarnaast vind ik het leuk om te schrijven en hoop ik er een beetje mijn "ei" in kwijt te kunnen. 

Voor iedereen die misschien hetzelfde staat te wachten of mensen die gewoon nieuwsgierig zijn ga ik de komende weken dit blog bijhouden.

Hoe is het allemaal begonnen?
Ik had al jarenlang klachten met mijn gehemelte. Er zaten regelmatig pijnlijke bulten achter mijn voortanden. Vooral als ik iets krokants zoals een pizza of stokbrood had gegeten was het mis. In december 2013 stelde de tandarts voor om het rigoreus aan te gaan pakken. Omdat ik een overbeet heb kauw ik met mijn onderste tanden tegen mijn gehemelte aan. Dat veroorzaakt die bulten. 
Ik moest naar een orthodontist en een kaakchirurg die moesten beoordelen of een beugel en een kaakoperatie zinvol zouden zijn. De orthodontist keek nog maar net in m'n mond en hij zei gelijk dat ik in aanmerking zou komen voor vergoeding van het ziekenfonds. Niet dat hij dat bepaalt, maar hij wist wel zeker dat ze akkoord zouden gaan. Op basis van gebitsafdrukken en röntgenfoto's kreeg ik in april 2014 eindelijk toestemming van het ziekenfonds om het traject in te gaan. Een paar dagen later lag ik bij de kaakchirurg in de stoel om een laatste verstandskies weg te lagen snijden, en nadat ik daar van hersteld was werd de beugel geplaatst. Onder en boven een rij met slotjes en ijzerdraad. In het begin erg pijnlijk maar het wende uiteindelijk heel snel. De tandenborstel werd mijn grootste vriend want er blijft van alles hangen in die slotjes.