Het is achter de rug

Drie dagen na de operatie; tijd om weer wat te gaan schrijven. Al heb ik heel weinig energie, ik wil het graag op papier zetten anders ben ik dingen straks weer kwijt.
Dinsdagmorgen rond kwart voor acht lag ik op de operatiekamer. Ik was een tikkie gespannen maar toch wel rustig.  Ik weet nog dat de anesthetist een kapje over m'n mond schoof en daarna was ik vertrokken, ver in narcose. Dik vier uren later werd ik wakker op de verkoeverkamer. Eerst was ik heel euforisch en voelde geen pijn (dacht ik...). Ik wou de verplegers graag bedanken maar kon geen woord uitbrengen, ik had geen stem. Dus ik schreef op dat ik blij was dat het achter de rug was en dat ik me heel goed voelde. Nog geen 10 minuten later moest ik daar wel op terug komen en kon ik de zuster duidelijk maken dat ik verging van de pijn, toen kreeg ik gelukkig een morfinepomp die ik zelf kon bedienen.
Rond een uur of twee werd ik weer naar de afdeling gereden waar Teade gelukkig al op me zat te wachten. Toen kwamen de emoties en spanning er wel even uit, maar ook het huilen deed zeer dus daar stopte ik maar gauw weer mee. Omdat ik heel veel bloed in m'n maag had gekregen was ik verschrikkelijk misselijk. Helaas heb ik nogal een fobie voor overgeven dus ik wist het lang tegen te houden. Totdat de buurman naast me z'n avond-eten kreeg. Man, die lucht! Niet best.... Ik zal niet in detail treden maar ik werd niet goed op het toilet en gelukkig kwam het er daar uit. Ik voelde me gelijk wat beter.
De nacht in het ziekenhuis was hectisch. Je krijgt bijna geen rust, hebt pijn en ligt veel te denken.
Woensdagmorgen moest ik alweer naar de poli van de kaakchirurg. Ik schaamde me dood want ik zag er uit als een monster, en dan zul je net zien dat de wachtkamer vol zit met mensen.
Er werden röntgenfoto's gemaakt en daarop is goed te zien wat er gebeurt is. Ik zou bijna zeggen "tel de schroefjes" ...

Voor een leek als ik is dit ook nog niet echt duidelijk maar de donkere strepen zijn breuken. Dus in bovenkaak, zijkanten van de onderkaak en de kin. En dat alles is weer vastgezet met schroeven.

 En hoe dat er nu in real life uitziet? Die foto's plaats ik pas als ik er aan toe ben. Ik vind het zelf nog té confronterend hoe ik er nu uitzie. Mijn gezicht is nog helemaal opgezwollen en ik voel mezelf een monster. De pijn valt tot nu toe erg tegen en de narcose heeft m'n energie tot het 0-punt verlaagd. Eten, drinken, praten, alles kost energie. Maar goed, we zijn nu ook nog maar 3 dagen verder. Ik kan gelukkig praten, al is het soms lastig te verstaan voor mijn omgeving. Het huis is al mooi versierd met bloemen en kaarten van vrienden, familie en collega's. Dat doet me enorm goed. 

Waar ik het meeste last van heb zijn bloedstolsels in m'n neusholtes. Het is voor een week verboden om te snuiten, en dat is echt heel lastig. Ik heb er veel pijn van, en er is weinig aan te doen. Verder valt de pijn aan de kaken heel erg mee. Ik heb geen gevoel in m'n lippen en gehemelte maar ook dat schijnt straks allemaal goed te komen. Ik hoop dat de zwellingen nu op op hun hoogtepunt zijn zodat het vanaf nu weer wat in gaat zakken. Ben zo benieuwd naar het echte resultaat.